VEBAL

Televizyonu kapattı. Gözlerini yumdu.

Aklına daha önceki mülteciler, kamplar, ayrılan fonlar, yapılan yardımlar geldi.

“Bu sefer kan akan yer sınır değil” diye düşündü.

Kalbini yokladı.

İçindeki o küçük sevinci bastırdı.

Kalktı.

Bilgisayara yöneldi.

“Kanalı değiştirdi çabucak. Zaten televizyon eşliğinde yemek hataydı. Kendi stilini oluşturduğu kalesiydi burası. Korunaklı. Karakterize. Gedik açılmamalıydı duvarda.

Bir tablo gibi evi. Bir tablo gibi sofrası.

Kanalı değiştirince rahatlamıştı. Zira az önceki görüntüler iştahını değil, afiyetini kaçırıyordu.”

Yukarıdaki küçük girişi yazdı yeni öyküsü için.

Eli kalem tutuyor ya!  Kestirmeden vebalini ödemeliydi, o utanç verici ferahlığın.