ÜÇ NOKTA
Bir kalbin bir kalbe yaklaşmasındaki muamma gittikçe daha da büyürken...
Bu muammanın sessiz ve uysal kabullenmişliğini gönüllü üstlenmişken ben...
Ki zaten, mütemadiyen bir kalbe yaklaşmakta olan kalbin sahibesiyken ben...
Aslında bilinmezliğin ne denli sükunet olduğunun sonsuz hazzına varmayı öğrendim.
Sevmek bencil bir histi her his gibi. Belki en sadesi belki en gösterişlisi.. Belki en coşkunu belki en sakini.. İki adım arasındaki mesafede okunan esame, sevgilinin izini taşıyınca ve sabah ezanının perdeli huzurunda gözünü açmaya çalışan alem, sevgilinin ismini fısıldayınca...
Anladım.
Vuslatın, sevgiliye giden yolda sade bir aracı olmakta öteye gidemeyeceğini. Muhabbet sevdanın tohumunu beslerken, kavuşma iştiyakıyla dolu yüreğin bunca dalgalanmasının sebeplerini..
Gösterdi bana gerçek manasını aşkın, kendi içimde apansız beliren tutsak aşkım.
Kuru yapraklarından, sararmış bahar yorgunluklarından arınma çabasındaki meftun ruhumun dilini çözmeye bir tek muktedir...
Nazenin bir edayla salınan asaletin gizleyemediği ‘sevgili’ semasında savruk buharlar misali dağılmış zihnime tek devâ...
Bir isim...
Kum taneleri nasıl dökülürse eriyip giden vaktin felaket tellalı gibi, benzi atmış yüreğimin felaket tellalı olma arzusundayım. Sabr-ı cemîl niyaz ederken Rabbin huzurunda titrek eller ile, gözlerimde hulyalı adımlar, kulaklarımda uğultular, etrafımda buhurdan kokular...
Mum yanıklarıyla bezenmiş yamalı hayatları hiç düşünmüyorken ben, zamanın bencilliğine ayak uydurmamak, sevgiliye emin adımlar ile giderken ‘en sevgili’den olmamak...fikrinde azabı yaşıyordum.
İfrat ve tefrit arası ince çizgide, ve dahi sıratta seyiriyordum. Ellerim kan revan, yüzüm kan revan, ayaklarım paramparça...
Bir isim için, bir sevda...
Olsun varsın.
Sevgiliye giden yolda bir kalbe yaklaşırken kalbim; olanca hızı ve yalnızlığıyla, bilinmezliğin huzuru, sade O’nun bilgisi dahilindeki aşkın asi gururu, bu bîçare yangına hayat suyu...
Biliyordum oysa.
Yazdıklarımın his arayışında yazmadıklarıma çok şey borçlu olduğunu.
16.12.2007
