İKİ YARISI

Dünyanın bu yarısı karanlıkta;

İpek çamaşırlarıyla saten nevresim takımının üstünde kayar gibi döndü. Pürüzsüz iki nesnenin çıkaramadığı ses, geceyi bölemedi. Kadının uykusunu da…

…

      Dünyanın bu yarısı aydınlıkken;

      Artık gecenin günahlarımızı örtmesini beklemiyoruz ki… Adam aceleyle kadının eteğini sıyırdı yırtarcasına. Kadın; vücudu direnmekten yorgun, gözlerini kapattı. Zaten kararacak dünyasına giriş yaptı. Adam kadının çığlıkları arasında; burçlara bayrağı ilk diken oldu. Bir fetih daha gerçekleşmişti.

…

Hava ağardığında;

Bir bezelyenin dahi rahatsız etmediği kadın uyandı kendi masalına. Soyundu, yıkandı, giyindi-giyinemedi, süründü, takıştırdı. Yerini aldı vitrinlerde, tezgâhta, billboardlarda…

…

Bir daha kapatmadı gözlerini kadın; karanlık çöksün istemedi. Üstüne abanıyordu özgürlükler, zaferler, iktidarlar… Yağmalanmış topraktı vücudu savaşlardan arta/arda kalan. Sürüdü ardından toz duman içinde, yerini aldı acıklı bir fotoğrafta, haberde, hikâyede…