UZAK İKLİMLER DÜŞÜ

verilmiş sözler arayan bir bıçağım
ibrahim’in elinde
hırçın savruluşlarım bölüyorken havayı
korkuyorum bir yüreğe dokunmaya
ve biçare dönüp
dönüp taşa çalıyorum kendimi
ismail’in tenine yetmeyen gücüm
boynumda kızıl yollara dönüşüyor
raylar döşeyip elifbadan
vav’ın hüznüyle kıvrılıyorum içime
yağmuru bir
güneşi bir yanıma asıp
hayata uzak iklimler düşlüyorum
açıp kollarımı iki yana
soluğumda gökkuşağı
ellerimde kayboluyor şehirler



sebepsiz siliniyor göğümden bulutlar
güneşin düşman bellediği bedenimi
gölgeme gizlemem nafile



sevgili yargıçlarım
artık ben hayatı
uzak iklimlerde düşlüyorum
hesap veremiyorum bu sebepten
ismail’e dokunamayan keskinliğimin
cezası olarak
razı gelir misiniz
rehin bıraksam infazımı