PAYİTAHTTA TAHTADAN ATI YANAN

susuzluğun ortasında durur kent

durulanır insan teninde ne iyi hüzün

keder incecik bir yağmur çizgisi

şehre yenilenen yalnızlıklar teyellenir

karşılaşma tutturmuş vefasızlık

ihtimal ki şarkıyı mırıldanan zaman

kavi bir mengene gibi sarılmadan

şehrin kalabalığında metruk insan

ciğerlerimizde kavruk bir nefes izi

ölü esbabıyla  zamanın kıyısına

kara göründü hem tam da kararında

insan kendinden kaç arşın uzakta

dedim sen burada sön

herkes kendi evsizliğinden döner akşama