MAHARETLİ YANGIN

Zaman geçtikçe daha da yükseliyor mazinin yalnızlığı

İçimde tanımadığım ayak sesleri

İçimde sürekli dinlenmekten yorulan apansız bir yorgunluk

Ben bu şehrin en maharetli yangınıyım

Yanarken kırmızı güller sergileyen

Her sabah açıyorum perdesini hayatın

Kaldığım yerden devam ediyorum

Alnıma dokunuyor güneş

Merhaba diyor yaşamak

Ve aynı anda hoşçakal

Seviyorum yaşamın bütün bilinmezliğini

Öğrenince ürperip saklandığım her şeyden