KUSURLU BAHAR

bir yanı hep kusurlu bir bahar gibiyim

her hikâyede ben üşürüm

piştovu kendi elinde patlayan

aslında bir dağ değildim

bir janus ağrısı gibi saplanır böğrüme

hiçbir şiirin dolduramadığı bendeki boşluk

mezattan alınmış boynu bükük gramofon gibi

geçen yıl bu zaman feriköyde

kanunlar vereme engel olamıyor

ölürken yoksullara şahitlik etmek

herhangi bir gün gibi çıkmamak üzere

her hasta sıradan bir komaya giriyor

beni henüz içilmemiş bir bade

olarak görmekten vazgeçmeni bekliyorum

ya da hatırlamak istemediğim kelime

kapkara bir kapçık olarak çıkma karşıma

böğürtlen karası bir baharım ben

sırası geldiğinde mesai bitince

ölçülemeyen bir keder kuyusu

içinde meyhane havaları çalan

bazen unutuyorum gözlerinin rengini

bana yaşlandın diyorlar o zaman

daha ne baharlar açacağım bir bilseniz

herkes okuyacak hikayemi