KENDİ İÇİNDE BULUNMAZ KAYIP

Kendi içimde bir ayrıntıyım, sığınağı ne kadar kör nokta birleşimiyse,

Yaşamı kesemiyor artık elimdeki eldivenler.

Kendi içimdeki en yanlış cevabın doğruluğunda,

Tek dil konuşuyor rüzgarlar serin esintide.

Solgun manzaraya karşı yorgun insanlar, hüzünlü şarkı arar dururlar.

Oysa ben insancıl bütünüm,

Aranmışlıklarda kendim cevapladım kendimi cümlenin sonunda.

Yok olmasını bekleme nükteden uçuyor kuşlar, 

Kanat çırpınışları senfoni ezgiselliğinde.

Uçmak istiyorum kuşların dilinde zor olmamalı büyütüldüğü kadar.

Umutlu kelimeler sıralanıyor peşi sıra lambası yanmış sokaklarda,

Birbirine evrilen kirle öğütülmüş düzenek çarklarında. 

Çirkinliğiyse bu dünyanın hokkabaz artistliği,

Kimse sevmedi sahneleri yeni bir dünya keşfedilmeli.

Kendi içimde bir araftayım yanlışça doğru kadar.

Belki kuru bir serzenişte kimseler bulamaz bulutu hınçla çakılır yere,

Açamaz el avucu kirli eldivenlerle. 

Bilenen tozluğunda kurumuş nergisler,

Mor zambaklar, sarı laleler kim bilir neredeler?  

Uyanırım tedirgin şüphelerimle eski püskü sözcüklerde.

Arar dururlar taze kelimeler bilinmez hareketlilikte.

Kendi içimde aramaktayım dünyamı bir neon sisteminde. 

Nice meteor yağmurları bilinen göz açıp kapama perdesinde. 

Perdeler kapansın kendi içinde çoğu kez,

Bir ses yükselsin, elleri ilmek ilmek sonun başlangıç serüveninde.

Son sahne dökülsün.

Duvar kırıklarından gözlerde yanılsama, 

Perde kapansın.

Işık yok.

Karanlık her yerde hat safhada.

Umut desen bilinmez kayıplarda. 

Oysa yanılmışım içsel sanrılarımla,

Kendi içimde kimse kimseyi görmüyor artık.