EVE DÖNEMEYEN TAŞ

I.

Henüz konuşulmamış  bir dilin çığlıkları bu,
Henüz harcanmamış  gölgelerin
Kimse tanıştırmadı beni ışıkla
Gölgem, adım attığım yolların üstünde
Kaldı, hiç düşmeyen bir akşam gibi asılı

Yavaşça uyanan sessizliğinde sabahın
adımları yankılanan insanlar gördüm:
yüzleri yoktu, sesleri düşüyordu bir uçumdan.           Kim bilir,
Unuttum hangi rastlantıyla konuştuklarını
Kendi izimi bırakarak arkamda
Hep bir nehir duydum, bir nehir külden
taşları çatlatan bir nefes           Bir nehir
hiç eve varmayan kelimelerle dolu.

Bir uçurum var: eviyle insan arasında.
Harflerden ve annelerden örülmüş duvarlar
Adım kayboluyor sesimi geri vermeyen bir boşlukta                             hep o uçurumun kenarındayım
Hep aynı taş geri dönmeyen

II.

Devirerek ardımızda bıraktığımız taşları
Yolların kaybolduğuna inanırız sonra
Dünyanın en güzel imgesini duymak için savaşırız                                                                                  
bizi evden uzağa götüren boşlukla               Henüz adı konmamış bir bekleyiş bu.

Henüz şekil verilmemiş mağara freskleri
bir ağacın köklerinde uyuyor,
görmediğimiz bir rüzgârın peşinde.             

Homeros’tan beri eve dönmeyi bekler şairler,                                   Gördüm gölgesini geride bırakıp
Adım adım kaybolarak;
sanki hiç olmamış gibi.
Külden kelimeler ve şiirleriyle ölçtü dünyayı
Yetmedi hiçbir iz eve dönmesine

kim unutturdu dualarımızı
Kim kovdu bizi bu dünyaya
bir rastlantı sonucu karşımıza çıkan             ağaçtan kim,                                                                                                                                                     adını unuttuğu bir evi                                   aramaya mahkum etti insanı?
Ne bir dağ var çıkılacak,
ne eve dönmesi gereken bir taş