dünyanın rengine koşu

incir mevsimi sadece susmak istiyor insan

sessizlik kederdendir sanıyor

sesin gücüne eklemek için günleri

yedi kere balkona çıkıp söylemek mi gerek

ciddi olmak için biraz daha büyümek mi

kimse bilmiyor

kapıları açmak yarı yarıya öldürür bizi

kapılar çok eskiden beri

kedilerin ağzı açık fakat dilinden anlamıyor kimse

kelimeleri günlere yediriyor insan

kelimeleri toplayıp duruyor gökten

bir canlıya dönüşüyor

bir kere de ölüme

çizip duruyor aklını yere

hem de

kalbinin sesini uçurup uçurup gövdesine

markette rüzgar gülünü üflüyor çocuk

ateşi otuz sekiz ve düşüyor yavaş yavaş

göğsünden annesinin

göğsünde annesi

hava yere inecek birazdan

havayı tutup tutup kirletiyor zaman

soğuk iklimler,akıttığı süt

kesilmiş bir yerlerinden

bir rüyadan öbür rüyaya çarpıyor çocuk

ne bir benzeri var adının

ne de biraz sabır

cennetteki elbiseleriyle dolaşıyor çocuk

orada çeşit çeşit meyve

orada çok parlak gözlerinin akı

orada zehirsiz çikolata

orada dondurma muslukları

dünyanın sonsuz renkleri

yürümüyor aslında

koşuyor çocuk