ÇİÇEK İŞÇİSİ

bir yokuş çıkıyor hayat

söylemiştim yol işçisiyken

düşünülmeden kazılmıştı toprak

bir adam ayakkabısını siliyor

orada bütün acılar diniyor

telefon direkleri haklı

ölüm kefen giyer kışları

yazın sere serpe sahilde

bariyerlerde kan lekeleri

bir el izi hedef alıyor anıları

ben ki yağmura yüz çevirip

şefkatin saçağında kuruyan

niyet ederek geleceğe hatıraları tüketen

ne gelir elden çıkma tezgahlardan

işportacının siftahsız gülüşü

ne getirir geç kurumuş yastıklardan

sapa sokaklara girip çıktıkça sen

bir kadife yırtılıyor semt pazarında

düşündün mü çiçeklerin niye annesi yok

ve neden süt vermez kimse onlara

de ki:

insan ölünce, çiçek doğunca

gömülüyor toprağa