ayten, sen hiç cüz oldun mu?

önünde duran bir cüzdüm

sen hep yanlış yüzümden açtın

ne de güzelim harflerin, hecenin, imlâ ve noktalamanın yanında

yani şeddenin ve esrenin ve ötrenin omzunda

büyük bir yanılgı olarak ayten, duruyorum öylece

güneşli günlerden, parkta çocuklardan ve akşam kedilerinden tutunuyorum hayata

çocukluk arkadaşlıklarımla övündüğüm günleri geride bıraktım

o mesele sadece size görünen yüzüydü birkaç vakte kadar ama

bir hırsızınki değil inanın kendi ellerimle kalbimi dolandırdım

mahkemeye çıkmaya gücüm yok diye suç saymadı yasalar

yirmi altı yıldan beri karıştığım kazalardan nasılsa hayatta kaldım

ama şimdi tam cüz bitecek, yaz bitiyor ayten

ben cebimde yaz meyveleriyle yine kalakalıyorum

kış sanki ne varsa sınıf atlayarak yağmur ve kar biliminde sonbahardan önce geliyor

yarışa tutuştuklarında nasıl oluyor kışın gönlü hep en önce yanıyor

oysa kur’an’a geçecek, kalbimi tamamlayacaktım

yüzümde rahlenin izi, dilimde şeker tadı

yaralarının üzerine titrediğimden beri hızla gelişen bitkilerin

işte o zamandan beri şifayı yanlış ilaçlarda aramaktayım

hangi kalbe dokunsam benimkinden süt damlıyor

ılık, tatlı ve acı içesi yok kimsenin

o bana hesap kitap biçip

elinde cetvel her milimimi ölçüp

içinden çıkamayacağım davaları üzerime yıkıyor

böylece bir sebepsiz fırtınanın içinde kalakalıyorum

sen “durmuyoruz sadece sayfalar çevriliyor, derin bir nefes alıp yeniden başlayacağız” diyorsun

ama ayten,

sen hiç cüz oldun mu?