bırakmadın

Kalp sükûn, kalp yorgun, gönül yaralı
Bir seda, bir kelam, söz bırakmadın...
Kalbimin karanlık denizlerinde
Bir rüya, bir hayal, iz bırakmadın...
Kaybeder kendini karşında gönül
Titrek gözlerime dokunur yaşlar
O tatlı bakışlar...O güzel kaşlar
Ruh revan, kalp heba, öz bırakmadın...
Kederden kedere koştu kaderim
Bu derdi kimseye anlatamadım
Uğraştım gönle söz dinletemedim
Derdimi dökmeye yüz bırakmadın...