BATIK KENTLER

Şehirler batarken ve ben,

Sallamazken beşiğini devlerin,

Mazi boğuluyordu serin sularda.

Batıyordu insanlık.

Titaniğe inananlar ve ötekiler diye kast.

Balçıktan Kaf Dağı’na serencamı adanmışın.

Minareler dağ boyu ve binalar elbette.

Ezanların kendi kıyameti kopmuş çoktan.

Sekizinci cennet, korku dürüldüğünde.

Sekizinci cehennem, ümit tükendiğinde.

Siyah güller kıpkırmızı batık efsanelerde.

Çamura bulanmadan açan nilüferler,

Aşıkların gözyaşına misafir.

Batık kentlere bent olsaydım,

Ya da tuz olabilseydim yaralarına.

Yanmazdı içim, erir kavrulurdum.

Pervaneler yerine hem şem olsa idim.

Susardı dilim, elif ah’ım, vav ki ahvalim.

Ruhun çekilmesi gibi candan,

Batık kentlere göçüyordu insanlık.

Sıcak bir temmuz, erik dalında neşe.

Erik dalında saklı sırılsıklam hüzün.

Göçtüm.