ARDIMDA GECE

gece, benim ardımda soğuk bir kurttur ulur karanlığa
diş etiyle boynumun bir yerinde durur,
huyudur sokulur insanlığın damarına
kan kadar koyudur ışığı sabahın
içimde “harfler” dikiş tutmaz nasılsa
boynumun hatırasını al
ve bunu bir tükürükle dağıt
seyrekleşen çığ adımlarla
dokunuyor hayat, damarlarımızın buzuluna.
dağıt ki gün nasıl kin tutuyor görsün bulut
meyveye durmuş ağaç küsüyor
mavi-beyaz kırılgan aynamıza.
sırrı sıyrılmış dünyanın,
elimin üstünde,
soyulan derilerden bildim.
onu, büyük yaslar tutup
pembe diş etleriyle sırıtan insanlardan
bir yığın gölge ayazında
onu bildim.
evet
“çözülmüş bir sırrın üzüntüsüyle”
dolaşan
kandır
damarlarımdaki
başkalarından duyduğum
Tanrının bütün sözleri
binlerce yıldır alnınıza değen,
alnınıza düşen toprak değil mi?
İndim.
damarlarının buzuluna indim
mavi-beyaz kırılgan
senindir dedi bu ülke
insanlarınızla
çağ atlatır gibi
uluyorum insanlığınıza.