Akşam diyordun işte oldu akşam *

                          *Cahit Sıtkı Tarancı'nın bir şiirinden...

Işığı yanan evlerin birinde

kurulu bir sofra kıymetinin farkında

uzatmıştın açlığıma ekmeği bölüştürüp

elle tutabilmiştim mahcubiyetimi

kalpte başlayıp ağızda biten o lokma

takılmadan geçmişti yekpare

buna da şükür demeli miydik?

tencerenin yanındaki kaşık, kaşığın üstünde taneler

taneler, akışa kapılmadan direnen

gibi yerine yerleşen bir taş 

uzatsın ellerini annem

uzun uzadıya gönensin isterim 

uzayıp gidiyor elleri

evladının amok hastası saçlarında 

bir kaşık bir tencereyle olacak iş değil

değilsin yenilmeyi hedef alan yarışçı 

buradayım işte, sizde öyle 

bugüne çağrılan geleceğin ses taklitleri

taklitlerimin devasa boşluğu 

akşam ve sofra aynı anda 

dönüşüyorlar kerli ferli adamlara 

kurtulamam biraz da histerik 

pürüzsüz bir ağrı sallanır sarkacımda

sarkacımda kırılan heybet

eli kulağında olmayan özlemim

uzandığın yabanıl topraklar 

ilk intibayı bırakır yağmurdan sonra

ben anlamak istemem 

üstelik babam ölmüştür

yaz almıştır kokusunu iğde yapraklarından 

buradayım işte, sizde öyle 

değil

babalar ölünce bir erkekler büyür!