Kısa Öyküler

KİREÇ YANIĞI

Kan ter içinde çalışıyor. Çocuklarına helalinden bir ekmek götürmek için çabası.

Yazın sıcağı kavuruyor. Alnında biriken ter yol bulup birden göz çukuruna iniyor. Ter

gözünü yakıyor.

Kamyon kasasındaki kireç torbaları gün batmadan indirilecek. Bugün bu iş bitmezse

eğer yevmiye de yok. Eli yüzü kireç tozu. Bir ara durup terini siliyor, bir nefesleniyor.

Eskimiş, rengi solmuş gömleğinin açık yakasından kireç tozları girip terli sırtına

yapışıyor. Bir müddet sonra sırtında bir sızı başlıyor. Kıvranıyor, yerinde duramıyor.

Sanki alev alev yanıyor. Yüzünde acının derin izleri...

Kireç torbaları inecek ama artık takati kesiliyor. Olduğu yere çöküyor.

AH ANNEM

Bayburt’un Demirözü ilçesinden hareket edip ikindi sonrası buraya geldik.

Üzerimizde yol yorgunluğu. Hemen bir çeşmeye koşup serinliğe sığındık. Erzincan

tren garındayız.

Annem tenha bir yerde üzgün, kederli duruyor. Gözyaşlarını gizler gibi. Kayseri’ye

gidecek treni bekliyoruz. Gün batmak üzere… Bir türlü zamanında gelmeyen tren.

Uzun bir bekleyiş. Karşıda uzayıp giden sıra dağlara bakıyorum. İlk göz ağrım, ilk

sevincim Bayburt günleri… Bir dönem daha kapanıyor. Ne umduk ne bulduk? Göç

göç olmuş kervan. Bir yerden bir yere insan. “Üç göç bir yangına bedel” demiş atalar.

Gün görmüş, umur görmüş atalar; vardır bir bildikleri.

İşte beklediğimiz tren geliyor. Kara duman gök boşluğunu doldurdu. Akşam rüzgârı

esiyor. Koşuşuyor insanlar. Yürüdük annem ile… Ve ağır demir kapılar kapandı.

Geride kaldı mor dağlar, solgun güller, sarı yapraklar…

ÇERÇİ BEKİR

Çerçi Bekir’in uzaktan sesi duyuluyor. Demir, bakır ve atık yün karşılığında çekirdek,

kırık leblebi, keçi boynuzu veren o gül yüzlü, nuranî adam. Çocuklar şimdi Çerçi

Bekir’e doğru koşuyorlar. Tek teker küçük tahta arabaya ne çok şey sığdırmış.

Rengarenk bir alem bu. Biriktirdikleri metaller karşılığında elde ettiklerine bakıp bakıp

seviniyor çocuklar. Çalışmak, kazanmak neymiş anlamaya başladı keratalar.

Çocuklar avuçlarındaki yemişleri ceplerine doldurup oyun alanına doğru seğirttiler.

Çerçi Bekir güne iyi başladım diye sevindi. Uçuşan kuşlara göz ucuyla bakıp alın

terini sildi ve şapkasını düzeltti. Çerçi Bekir’in dilinde bir türkü: “Yine yeşillendi Niğde

bağları”

MUSTAFA

Mahallenin bir Mustafa’sı var. Kendi âleminde hür Mustafa. Kimseye eyvallahı yok.

Kimseye küs değil, kırgın değil, düşman değil. Kendi ile barışık; insanlar ile barışık.

Ayak topu oynayan çocukları seyrediyor şimdi. İri vücudu oturduğu yerde arada bir

sallanıyor. Kumral saçları ışığını kaybetmiş ve dağınık. Yüzünde toz ile karışık ter izi.

Gülüyor Mustafa, gülüyor Mustafa, gülüyor. Kimse aldırmıyor ona. İşte buna

dayanamaz Mustafa.

Bir gök gürültüsü gibi ayak topu oynayan çocukların arasına ansızın dalıyor. Şimdi

bir kaçışma, bir şamata... Hiç bitmeyecek gibi bu kargaşa ama Mustafa yoruluyor. Bir

taşa oturup derin derin nefesleniyor. Çocuklar etrafında toplanıyorlar. Kuşlar o yöne

kanat çırpıyor. Mustafa sürekli yere bakıyor. Aralarında bir sessizlik büyüyor.