TÜNELİN SONUNDAKİ IŞIK…

Tren kaybolunca uzun tünelin içerisinde, vagonun tavanından yüzüme vuran mavi lambanın ışığı, suskunluğumu kısmen aydınlatır. Tüm yolcular için geçici bir mezarlık ziyaretidir tüneller. Basık, gizemli ve boğucu havayı hissetmemek mümkün değildir. Tünelin sonunda, gözleri kamaştıran parlak bir ışığın olduğunu bilmek, beklentiye gerilim heyecanı katmaktadır. Işık eşittir ateş, ışık eşittir nur. Lütfen sus beynim; biliyorum herkes ettiğini bulur!

Tanıdığım en vefalı, birbirini en çok seven âşıklar; trenler ve raylardır. Biri olmadan diğerinin varlığı hiçbir anlam taşımaz. Biri sevdası için sere serpe serilmiştir uzun bozkırlara; yalçın kayalıklara tırmanmıştır. Kıvrım kıvrım kıvrılmıştır. Sevgilisinin yolunu açmak için dağları delmiştir.

Diğeri sevgilisinin kollarına bırakmıştır kendisini. İzinden santim şaşmadan her karışını sebatla yudumlar. Kıvrıldığı yerde kıvrılır; tırmandığı yerde tırmanır. Sarı bozkırları birlikte adımlarken hayallere dalar ve keskin uçurumları onun kucağında geçer.

Ve o sesler... Tren raylara revan olduğunda ortaya çıkan sesler, dünyanın en gerçekçi aşk müziğidir. Yolculuğun sonuna kadar bıkmadan usanmadan, birbirlerine olan tutkunluklarını karşılıklı seslendirirler. Hay Allah! Nereden geldim şimdi ben buraya? Nereden gideceğim söylesene, tünelin sonundaki nurlu ışığa?

Kompartımanın hafif kirli penceresinden, kâh geceyi nokta nokta delen yıldızlara kayıyor bakışlarım; kâh her birinde farklı hayat hikâyelerinin yazıldığı uzaktaki evlerin lambalarına.

Of siyah tenli gece! Sen de olmasan kim saklar ayıplarımı, kim hafifletebilir kendime olan kırılganlığımı? Başımı dayadığım cam, titreterek kulaklarıma kadar ulaştırıyor aşkın evrensel müziğini. Büyüklüğüne secde ettiğim bilir, yolculuğun sonunda kimi neyin beklediğini.

Yine durduk küçük bir kasabanın sarı boyalı, sivri çatılı istasyonunda. Merhaba ve elveda, kesinlikle, uğrak verilmiş bir istasyon molası kadar. Elinde tuttuğu ağır bavullarla, vagonlardan birine aceleyle binmeye çalışan, teri elbisesinin dışına fırlamış yolcu adayı “Bilir misin bu tren nereye gider?” Vagonun içinde kendisine yer bulabilmiş ve dışarıda kalan yolcu adayını kaygısız gözlerle izleyenler “Haberiniz var mı son seferden?”

Dumanını gökyüzüne haberci olarak gönderen kara tren yüreğimin üzerinden gider. Bırak gitsin yüreğim; bu belki de son sefer!

“V” şeklinde dizilmiş, havayı yararak ilerleyen göçmen kuşlar! Bekleyin ben de peşinizden geleceğim. Biliyorum; siz, sır tutmasını bilenlerin taşıyabildiği bir emaneti götürüyorsunuz kanatlarınızda. Adresini biliyorsunuz nurlu ışığın. Takılıp ardınıza, tutkuyla kanat çırparak dünyanın gözlerinden kaybolana dek gideceğim. Bekle beni sonsuz sevdam, mutlaka yollarını bulup şu hasrete son vereceğim.

Tren düdüğü bitti mi yolculuk, niye böldün uçuşumu? Yoksa duyduğum ses kıyametin habercisi meleğin sûru mu? Tünelin sonuna yaklaştık, gözüküyor ışık. Işık cehennemde ateş, ışık cennette nur; herkes yaptığının karşılığını mutlaka bulur.