KAYBOLMA VAKTİ - YAKIN MUMLARI

Gerçek bir deli arıyorum, şöyle kalbi olmayandan. Yola alevler içinde uyanarak çıkacağım. Avuçlarımdan gurbet dökülecek. Yol boyu elimdeki yedi köşeli zarı sallayıp atacak ve geldiği günü yaşayacağım. Daha sonra zar tutmayı ve en çok pazarı sevdiğimi..

Attığım her adımda gurbetin, kıyametin öz olduğunu hissedeceğim ve bir şey anladığımda Arap olacak, alakasız geçişlerden çok ayak uyduramayan ilişkisiz satırlara gönlümü vereceğim.

Konuşkan şiirlerimin deminde suskunluğumu içeceğim, kendimi tahlil ettikçe yabancılaşacağım halime ve kızacağım yalın kalmış halime. Geçtiğim sahillerde, kumsal düşlerimle kocaman bir roman biriktireceğim. Hızıma yetişemeyecek kuşlar, kalbim kanadım olduğundan. Bir yanım doğum acısı saklayan bir şiirken, çok yanım enkaz, tsunami gibi. Sevilenleri sevenlerin duası korurmuş derler, benim için edilen dua bile içimi bir anda paramparça edebilecek güçte, bilinmez asla.

Zihnimdeki kelebekler giderek ağırlaşacak, aman ne güzeller! Gerçekler gibi… İşte o andan sonra kaç yüz milyon baloncuk yutsam da sakin bir gün geçiremeyeceğim. Yanılmak mı büyütüyor insanı yoksa büyüdükçe mi yanılıyor insan? Yanılıyor muyum? Güzel anılsam, üvey kuşların gerdanına salıncak kuracağım sanki!

Olmayacak olanın olmasından bıkıp, olmayacağın olmadığı zamanları oldurmak zorunda kalacağım. “Biri şu duygusalı durdursun” diye söylendiğinizi duyar gibiyim. Küfür mü ediyorum da yüreğinize güller dolmuyor? Artık hiçbir kelam dindiremez efkârımı. Acaba hiç bilinmedik bir kentte var mıdır bir avuç toprağım? Gerçi olsaydı, yaşam enerjinizi tüketecek cümlelerle kötü örnek olmazdım size.

Derken genzimde kalacak umudun ırmağını öpen bir masal, mesele şu ki yutkunsam da geçit vermeyecek, içime söz kaçtı diye söyleneceğim. Günler sadece sayılı olduğu için geçecek, bense nasıl ayırt edilir diye çıldıracağım. Kavgadan sonraki huzur olacağım, herkesin acısı kadar, bir an neşelensem de birazdan ne olacağımın tedirginliğini yaşayacağım. Hüzünlü bir kardan adamın erimesi gibi.