ZAMANE ŞİİR

Elleri kan gren olmuş bir kadının
Bir durakta yalnız bekleyiş ve umutları
Bir camda yalnız bir adam
Bir evde bir kadın ve bir adam
Kim öldürdü kuşları?

Şimdi karıncaların gitme vakti benimkine henüz var
Dinle nasıl da gıcırdıyor sokaklar
Bir kadın nasıl da sarılıyor
Bir sülünün sessizliğine.
Bir istasyon vardı hatırlamalısın
Hatırlamalı herkes
Herkesin bir gideni var nasılsa boylamlar boyunca.
Kaç kişi geçiriyordur urganları boynuna
İşte
aç pencereyi bir güvercin yamacında.
Aç ve bırak.

Bütün hüzünler kardeştir bilirsin
Bütün hüzünler aynı ananın göbeğinden.

Ahşap evler nedendir beliriyor her yolculuğumuzda
Oysa hiçbir ahşap trene binmemiştik de.
Çocukluğum şimdi bir heyula gibi her yamaçta
Hatırlıyorum ;
Tanrı ölmüştü çocukluğumda.

Saatleri durmuştur şimdi bütün istasyonların
Gidelim.
Gidelim  ve öylece bekleyelim
bütün gelmeyenleri.
O bütün gelmeyenler ki
hep hüznün kıyısında.

Sarıp sarmalıyorum elimi şimdi
Bir şeylerden kaçıyor her şey.
Bütün evlerde bir tıkırtı ve tıkırtı
İsimsiz şeyler hep bir boşlukta.

Sokaklara çıkma korkarsın
Herkesin boynunda bir urgan.
Kuşları dinle ve bir bulutun sessizliğini
Kuşlar ki dosttur martılarla.

Bir gün bir istasyonda, yapayalnız bulur insan kendini.
Saatler durur ve susar.
Bütün saatler tanrının kolunda.