unutsun bildiğim sahiller

Bir delinin anıları işte,
sen bana bakma aldırma;
bomboş bir sahil…
otururken tek başıma
karşımda Kızkulesi…
Gördüğüm bir düştür ,
hatta sadece hayal
açınca gözlerimi baktığım,
kapkara Karadeniz’dir
batısından bir burunda …
Belki ay vardır da
dolun olmasa bile,
suyun ilerisinde sırtı parlar üç yunusun …
Ama daha ötesi,
daha da ötesi muğlak, karanlık…
Bilmesem ki ilerisi Kırım,
bakıp bakıp umutsuzca
sonsuz yalnızlık sanırım…

Kaç sahil bilirim acaba ben?...
Bildiğim bütün sahiller,
beni unutsunlar!
ya da ben bildiğim bütün sahilleri unutayım…
Karadeniz’in batısında,
İstanbul’un doğusunda,
ve Marmara’nın kuzeyinde…
Bildiğim bütün sahilleri unutayım ve
hepsi bir düştü diyeyim.
Ama bir düş vardı ki;
Denizin kulağında, batısında İstanbul’un
O mu bir düştü,
ben mi düşmüştüm yoksa
o sahile adı kader olsun diye..

Unutsun beni,
unutsun bildiğim bütün sahiller!
Bir delinin rüyalarıydı hepsi
dünden söylerdi yarını deli…

Unutsun beni,
unutsun gördüğüm bütün düşler,
silsin beni yazgısından
kalbi kırık hevesler…
Giden yollar hep çetindir ve
gelen yollar hep uzun…
Bu yüzden senden gitmek çetin
ve sana gelmek uzun…

Boş ver bırak bir delinin anıları işte…
sen bana aldırma,
bakma dediklerime,
yine güven sadece kendine
ve sana bu günü Veren’e…