SONBAHAR BAŞKA

Yürüyorum…
Rüzgârın sesi eşlik ediyor bana.
Sonbaharın kuruttuğu yapraklara bakıyorum
Sarı, yeşil, kahve tonlarındalar.
Ve mevsimin o eşsiz kokusunu içime çekiyorum.
Sevgi kokuyor...
Belki bedenimi üşütüyor ama içimi ısıtıyor.

Yürüyorum...
Tam ayağımın altından hışırtılar geliyor.
Sapsarı kocaman sonbahar yaprakları bunlar.
Ağaçlar gülümsüyor bana, görebilirsen
Onların büyüsünü, kocaman gülümsüyorlar.
Renk cümbüşü içinde huzura kavuşturuyorlar.
Yürüyorum...
Ağaçlarla sarılmış, adeta bir geçit.
Genelde buradan geçmeye hep korkardım.
Tenha olurdu çünkü kimse olmaz ama tehlikeli.
Şimdi oradan geçiyorum yine...
Yine kimse yok, yine sessiz, yine tenha.
Her zaman korkarak geçtiğim bu yol içimi ısıtıyor şimdi
Ağaçlar, yere dökülmüş hüzünlü yapraklar ,
Sessizliğin içinde insana güven veren rüzgârın sesi
Şehrin içinde, tam içinde ama
Öyle sessiz öyle şehirden uzak ki…
Ve bitiyor geçit.

Yürüyorum...
Eski anılar canlanıyor zihnimde
Sahi eski sonbaharlar...
Bu kadar ince göremiyordum belki o zamanlar
ama hep güzeldi her şey
Yürüyorum...
Kuşların sesi eşlik ediyor bana
Son ötüşleri buradaki
Bundan sonra duymak zor olabilir onları
İyice dinliyorum içime yerleşiyor ötüşleri.

Yürüyorum...
Ve yine ağaçların altından geçiyorum
Bu kez bana bir şeyler fısıldıyorlar
Üzerime birkaç yaprak dökülüyor
Elime alıyorum hissediyorum...
Belki sert ve kuru ufalanıyor hemen.
Ama bana hissedebildiğimi gösteriyor
Ve yumuşatıyor beni tüm sertliğiyle.

Yürüyorum…
Sadece bakmıyorum, görüyorum.
Dokunmuyorum, hissediyorum
Duymuyorum, dinliyorum
Koklamıyorum, içime alıyorum
Ve bütün bunlar benim hayatıma tat katıyor…

Yürüyorum…
Her yer tüm içtenliğiyle aşk kokuyor.
Hissediyorum, yaşıyorum
Seviyorum yaşamayı
Aşkı, tutkuyu, doğayı…
İçimi bunlarla ısıtıyorum
Ve tüm bu ayrıntılara bakıp geçmiyorum,
Görüyorum.
Bunun için mevsimlerden sonbaharı,

Aklımda sımsıkı tutuyorum.