SOKAĞIN SESİ

İnsan yaşadığı sokaktır

Ve sokak

Akşam güneşiyle bitap düşer

Tan vaktiyle can bulur

Ay ışığında açar yüreğini semt sakinlerine

Anlatır,

Bu sokak ıssız

Bu sokak yalnızca yağmur yağarken ağlar 

Bu sokak gizler buz dağından hallice tavırlarını

Anlatır,

Bu sokak saklar benliğini 

Bu sokak anlaşılmayı bekler

Bu sokak misafirini bekler

Der ve ekler

Ben..

Ben bu çıkmaz caddelerime inat 

Kaç kuş besleyip de uçuruverdim

Kaç çiçek sulayıp da 

Açmasına tanıklık ettim

Kaç..

Kaç insan gördüm de 

Ölüşüne şahit tutuldum 

Bir gözyaşı 

Bir tebessüm 

Bir tokat

Bir hoş kelam

Kaç can aldı bu sokakta

Kendinden emin onlarca adım yalpaladı kaldırımlarımda

Her yeni günün batışını gördüm

Her yeni günün insana batışını...

Çocuğa acımayışını

Kadına kulak asmayışını

Onur ve gururun ayaklar altında kalışını

Kin ve nefret tohumlarının filizlendiğini gördüm

Bu filizlenmeyi sulayanına da rastladım 

Kökünden söküp atana da.. 

İnsanlığın yıkılışını gördüm 

Gördüm de sustum

Kurulu düzenin değişmeyeceğine olan inancımı yineleyip

Doğan güneşin selamını da aldım çoğu kez

Yarını olmadığını düşündüğüm günlere uyandım

Bu sokak aralarında..

Bu sokak aralarında umut ettim

Devridaime olan inancımı bu sokaklarda dirilttim

Hakkın batıla galip geldiğini 

Ben bu karışık evlerde gördüm

Sesi titrer,

Ve açar kollarını gökyüzüne

Kaldırır başını

Haykırır ki duyulur duyulası her yerden

Der

“İnsan da yaşadığı sokaktır bir bakıma

  Ve bu sokak karanlığa mahkumdur.”