ÖLÜME BİR KALA

Çocuktuk.
İki koltuk arası evimiz,
Çarşaftan damımız,
Minderden döşeğimiz
Demirden hayallerimiz vardı.

Çocuktuk…
Büyüdük.
Dört duvar evimiz,
Betondan şehrimiz,
Güneşten damımız

Altında artık
Yanıyordu bedenimiz
Minderler taş, beton
Fikirler çelik kalyon
Hayaller uçarı balon
Oldu birden.

Büyüdük…

Kocadık, geç kaldık
Düşe kalka yana yakıla

Demir attık sularına

Bitimsiz hayat dersinin.
Şimdi bir tutam tahta kurusu

Nerdeyse her yanımız
Naftaline belenmiş sanki

Minderimiz döşeğimiz
Acı bir düş öksürüğü

Bir çorap söküğü

Gibi yıllar

Yüzükoyun uzanmış avlularda.
Ve hâlâ koşturuyoruz

Yüreğimiz avucumuzda.

Çocuktuk, büyüdük, kocamanın

Eşiğine vardık.

Ölüme erkendi,

Zihnimizde açan buğday.

İçimizin çitlerinden taşan
Umuda ise geç kaldık.