Kİ BEN

Kimsesizliği hüner edinen yalnızlığımızın

yorgunluğuna vuruyor zaman,

Kaba kaba linç ediyor ,

kavuşan yerlerimizi.

İnce dokunan kaygılarımıza

sık geçiyor vakitler.

Dara düşmüş gönlümüzün

bilmek yükünü devrediyor ,

yelkovan akrebe.

Ki ben ,

zanaatkar olmalıydım,

iş ehli bir ayar ustasına .

Çayın deminden bulmalıydım,

fırçanın ayarını.

Kalem bükülmeliydi ,

kaba ellerim de .

Eğik yazılarıma vurmalıydı ,

sabah güneşinin dik ışıkları .

Sonra bir tren garında ,

bavullar taşımalıydım ayrılıklara.

Hasret ki kolumda

bir altın bilezik olmalıydı,

beyaz mendil kavuşturan

sık avuçlara.

Ki ben,

bir gerdan olmalıydım.

Kırılan boyunlarda.

Süslü şallar gezdirmeliydim,

baş bulmaz omuzlara.

Yün dokuma sevgilerle

örtmeliydim hüzünleri.

Sıcacık bir vuslat bulmalıydı, sarmaşıklar yolumda.

Yolum düşmeliydi,

kelam üstadının yoluna.



Ki ben,

bir gazel olmalıydım.

Hak aşığının

yakıla yakıla sönen o boğazında.