KENDİNİ OKUMA GÜNCESİ

Bir ormandı burası dipsiz kuyuları bulunan

Bir dokunup uyanırcasına buğulu

Kalmak istedim yol verdi gidişin

Salık verdi bir çapraz el ters ters bakarak

Orada öyle kaldım o dipsizlikte öylece

Yusuf acıdı gözlerinde gördüm

Musa tur’a çıktı gözlerinde gördüm

Yunus sustu kaçışından bildim hepsi birlik içinde idi bildim

Yalnız ben kaldım, öylece orada susup “ben bilmem” demeyi öğrendim

Bilmedim de söylenmeyen sözler hep boynuma dolanır benim

Söylenmeyen sözler hep içimi acıtır

Satır aralarından okurum, sözcük aralarını da okumayı öğrendim

Sustuğumdan beri

Sahi susmak ne çok şey öğretir insana

Ne çok şeyi bilir o vakit insan ne çok kendi sesini duyar

Ne çok kendine devşirilir yaralar

Hücum eder boyuna sakallı hocalar

El pençe pirler yoldaş olur o vakit

Vakit susmak olunca hep kendine kaçar sesin

Bir ormandı gözlerin dipsiz koyu karanlık

Bir ormandı sözsüzlüğün kaçıp gidince anladım

Susup bakınca kayboldu kuyular

Yusuf bile acıdı bana gözlerinde gördüm

Yusuf bile acıdı hepsini susunca anladım.