İÇİMİZDEKİ LEYLA

Leyla

Sarı saçların yabanıl telleri

En yaralı vakitleri ceylanların

Çöl ve inanç

Çile ve sevgi

İçimde bir rüya gibi

Oracıkta öyle yaşarsın

Leyla

Vaadedilen günlerin habersiz habercisi

Leyla

Sen bir seccade hükmünde sonsuz bir krallığı yaşarsın

Leyla

Sen insanı aşktan aşk için yaratırsın

II

Leyla

Korkma

Karanlık bu

Çevirebilirsin her dile

Leyla

Bir ay masalıdır bittikçe kendiyle başlayan

Çadır ve gece

Rahmet ve kan

Leyla

Seninle ben

Umudunu yitirmiş kentlerde durmuşuz

Dönmüşüz dolaşmışız yok iken var bellemişiz

Leyla

Selam olsun çölden yükselen güle

Söyle ne var bu çölden öte

Leyla

Çöl kendi başına bir insandır

Çöl içimde sessiz bir lisandır

III

Leyla var olmak ağrısı

Leyla bitmez bir hayalin sancısı

Leyla belki sularda

Sonu gelmeyen kitaplarda

Leyla bir ömrü gönülsüz yaşamakta

Leyla her şeyden önce insan

Leyla aşk çocuk ve riya

Bilmez nedir gerçek ne kadarı rüya

İşte yanılgılar da birikir

Gün gelir Mecnundan da ümit kesilir

Leyla çöldür hep bir yanıyla

IV

Leyla

Hüzün ki benim kimliğimdir

Yüzünü ellerimle yonttuğum

Yaşamım ki ölümün imgesidir

Hiçliği adımla çağırıyorum

Nasıl bulamıyorum kendimi

Nasıl arıyorum sokak sokak

Bazen de oturup kendimi bekliyorum

Bir de ölümü

Korku ve tevekkül yan yana

Bir vebal gibi gelir artık yaşamak

Benim de tesellim aşka inanmak

Yalnızım biliyorum

Yalnızsın biliyorsun

Yalnızız biliyoruz

V

Leyla

Her şey eskir

Eksilir

İnsan bir yerde değil

Hep birinde yenilir

Anla duy ve uyan

Sevgi de yitirilir

Üzülme

İnsan kâinatın ironisidir.