HIZLA DÖNEN ŞEYLER

Susmaya yemin etsem

Tarumar olur bütün aydınlıklar

Durmaz dikilir gözlerimin ortasına

Bu kaygılı beni ben mi yarattım?

Hep ben düşeyim diye eğimli yollar

Soluklandığım yerde gördüklerim dost değildi.

Söğüt gölgesi, yağmurlar, şehirler, yıllar

Kucağımda harlanan o yâr benim değildi.

Düştü ellerimden yoksul bir sağanak

Zarifoğlu demişti adı: Yaşamak

Uyanmadan önce kafamın içinde bir kuş

Gündoğmadan uyanır şair,

Çünkü kağıda dökülen her söz sarılmış bir yara izi.

Günün şenliği bitmiş ve güneş çekip gidecekken

Hızla dönen dünyada haddini bilecek kadar muntazam uçtu kuşlar.

Herkes varken mi var olmaktır mesele?

Yoksa yalnız kaldığında usulca oturabilmek mi?