GÜN IŞIĞININ BIRAKTIĞI

Allah’ın isimlerini sayıyor ötelerden bir ses

Doksan dokuz şiir dökülüyor.

Peygamber kıssaları

Ken'an, Yusuf’un diyorlar,

İstanbul, Yusuf’un suretinde sen.

Bense bir bozkırda

Yüzün gibi kurşun kalay sarısı gün ışığında

Sarıp sarmaladım bıraktığın ağrıyı.

O ağrı ki bir bıçak!

Kanatmadı benden başka kimsenin avuçlarını.

Ne gömlek yırtıldı ne de kokusu geldi.

Bu yalnızlık duvarında

Şehirler yıkıldı uzaklarda.

Sadece bir an aynı acıya ağladık.

Sonra dedim

Gün ışığını nasıl sevdiysem

Yüzünü de öyle.

Yazabilseydim bir şiirin olacaktı.

Diyecektim, Yusuf’un sureti sen

Ben zindan, beytü’l-hazen.