gölgemin gözyaşı

ellerim kanayarak başladı güne
güneşsizim bütün mesele bu
beni çağırmadılar ismimi unuttum
acıları unutmaya yetmedi gururum/ki bir çeşit uçurum

kabuk tutan yaralarım var kimse bilmiyor
kıyısında ağladığım hayat benim değil
kimse bilmiyor bu sözden taşındığımı
kapılarımı çalanlar için evde yokum
kapılarımı yıkanları sevgiyle selamlıyorum

başım boşlukta şimdi yeni bir hayattayım
yeni acılarda yine gölgesiz
güneşsizim üstelik bütün mesele de bununla kalmıyor
sarsılsam düşmezsem yarım kalır trajedim

küçük yol acıları seçtim kendime
neden gittiğimi unutmamak için
küçük ayrıntılar bir hissiz bakış
belki bir teselli sebepsiz
hangisi daha acı bilmiyorum...

ellerim kanayarak başladı güne
güneşi ilk kez bir ırmakta gördüm
kabuk tutan yaralarım var ve herkes biliyor
şimdi beni tutmasını kimden isteyeceğim...