ANLATILIR GİBİ DEĞİL

Sonunda anladım

İnsan ta kendisi şeytanın

Karmaşık bir sürecin yamacındayken

Nefsim kulaklarıma öfke fısıldıyor

Sorgusuz aklım karışıyor birden

Elimde olmaksızın.

Ve peşinen sorguluyorum korkularımı

Hangi dağın etekleri daha barışçıl,

Hangi ova anlar beni,

En tarafsız olanı hangi deniz,

Hepimiz, ne kadar insanız ki biz?

Kendi adıma konuşmam gerekirse

Tereddütsüz içim yanmalı bir masumun ölümüne

Dürüstlüğe şapka çıkarmalıyım

Emeğin önünde saygıyla eğilmeliyim

Öğretmeliyim herkese ayrımcılık ne denli acımasız

Sevmeliyim kuşu, ağacı, taşı, toprağı ve insanı

Kucaklamalıyım herkesi gönlümce 

Her şeyin ötesinde ve çıkarsız.