Hamit Can'ı kaybettik...

Biz daha Nusret Özcan'ın yokluğuna alışamamışken, Hamit Can'ın vefat haberi geldi. Böyle ani vefatlar insanı sarsıyor.

Bir gün önce beraberdik.

Biraz rahatsız olduğunu ifade etti.

Halsiz görünüyordu.

Doktora görünmesini söyledim, boş ver dedi.

İlaç teklif ettim, ıhlamur içtim iyi geldi, bir bardak daha içip eve gitmek istiyorum dedi.

Araba ayarladık, yolcu ettik, ertesi sabah acı haber ulaştı.

*

Şimdi hastane için ısrar etmediğime üzülüyorum.

Fakat ecel geldikten sonra, vade bittikten sonra elden ne gelir?

Yaklaşık yirmi yılı bir arada geçirmiştik.

Kimseye kötülüğü dokunmayan, elinden geldiğince faydalı olmaya çalışan çok değerli bir insandı Hamit Can.

Sağlam bir kalemi vardı.

Canı sıkkın olduğu zamanlarda çocuklarından söz açardık, morali düzelirdi.

Böyle aniden gidiş, onun için güzel ama, biz geride kalanları için, çoluk çocuğu için büyük bir kayıp.

*

Daha geçen hafta sevgili ağabeyimiz Ömer Lütfi Mete'yi hep birlikte anmıştık.

Şimdi de Hamit Can'ın aramızdan ayrılması, Yeni Şafak'ın eskilerinin birer birer göçmesi, bu dünyanın faniliğini gayet net bir şekilde gösteriyor hepimize.

Sık sık Nusret Özcan'ın kabrine giderdi Hamit Can.

Ayakkabılarında çamuru gösterir, "Tanıdın mı?" diye sorardı.

Anlardık ki yine oradan geliyor.

*

Soğuk havalarda sadece ceketle dışarı çıktığında uyarırdım, "Üşüyeceksin abi" derdim.

"Birazcık üşümekle ölmeyiz be abi" derdi.

Doğruydu, birazcık üşümeyle ölünmüyor ama başka türlü ölünüyor işte.

*

Değerini bilemediklerimizden biri olduğuna inanıyorum.

Derviş yapılıydı.

Dedikodudan uzak ve hep toprağa yakın yaşadı.

*

Cenazesinde bütün sevenleri bir aradaydı.

Gözyaşları içinde çok sevdiği İstanbul'un toprağına emanet ettik onu.

Boğaz'ı Çengelköy sırtlarından seyredecek.

*

Biz gündelik hayhuy ile meşgulken o sessizce aramızdan ayrıldı.

Çok sevgili ağabeyimiz, arkadaşımız, Hamit Can'ımız gitti.

Şimdi bize arkasından dua etmek düşüyor.

Allah rahmet eylesin. Mekânı Cennet olsun.

(YENİ ŞAFAK, 13 ŞUBAT 2010)