BAHARSIZ KALANLARDA

yaşamın annesi öldü dedi adam.
yaşamın annesi öldüyse dedim yalnızlığın yorgansız hali duvarlara denk gelebilir.
o zaman susulur güneşten silah yapanlara ve bir de avrat oynatanlara.
belki ben
bildiğim dünyaların suratlarında
sessizce severken insanları yol alabilirim bir varlığa.
ama konuşmaz yatırlar ve soytarılar.
şimdi
gül gibi sevdiğim afrikada nedensiz yere bağıran insanların yüzlerinde hep o yırtılmış mektupları sayıklarım.
sanki bulutsuz bir geceyi sınamış gibi.