BİR GÜN BİR MATEMATİK ÖĞRETMENİ BİR KERTENKELEYİ ÖPTÜ

Etraf cansız. Taşlar kımıldıyor.

Başımın üstünde 9 rakamı çizili.

Alnımda çamur. Alnımda leke. Alnımda kir.

Ne olurdu insan nefes alabilseydi?

Mantık midemi bulandırıyor.

Kara tahtada karınca yürüyüşü.

Hayat, bir burun kanaması sıcaklığında.

Ne olurdu kedilerin dili olsaydı?

Keder, üzüntünün ikiz kardeşi

Bulutlar, toprakta adım atıyor.

Gölgeler ve yüzler tuvalden taşarken

Ne olurdu tablolar sevişebilseydi?

Kertenkele üç defada öldü.

İnsan üç defa üfürüldü.

Var ya da yok. Müthiş.

Ne olurdu kaldırımlar ezilebilseydi?

Sahipsiz ellerim, sahipli gözlerimde

Kimseler yokken de kuşlar vardı

Bir dinozor çağında ıslık çalarken Nietzsche

Ne olurdu taş devrinde para geçseydi?

Kâbus perde üzerine serili bir şilte

Matematik kusarken tüm insanlık

Avuç içleri kelebek dolan anneler

Ne olurdu bir öpüşle güneş sönebilseydi?

Hazine kanın imzasıyla değerlenir

Haklı haksızın ayak tabanıyla

Kemirmekten usanmışken insanlar fareleri

Ne olurdu uçurumlar belimize sarılabilseydi?

Bitiş çizgisi sıranın en başında

Bu mevsim ayaz kaplanacak gövdeler

Kirpiklerin uydusu anonim şarkılar

Ne olurdu sorular cevapsız kalabilseydi?