HAVVA'YIM, ZÜLEYHA'YIM, MERYEM'İM

pişmanlığın sağanak sağanak ıslattığı

Havva’yım ben

günahımın doğurduğu yalnızlığımı emzirdim ilkin

çöllerde yüzdürürken ruhumu

kaç vahaya inandım

cennetin izini sürsem de yüreğimde

utancımı saklayamadım

acizliğinin yükünden kurtulmak için

kendini ateşe atan Sare’yim ben

aşkı ellerimle bölüp paylaşmak isterken

kalbimin davalısı oldum

mahkemelerde yitirdim kalan hislerimi

tutuksuz yargılanıp

ömrüm tükenmeden azat edildim

kıskançlığın kim bilir kaçıncı kurbanı

Hacer’im ben

teslim ettim kendimi çaresizliğin koynuna

susadıkça tevekkül yudumladım

uğruna oradan oraya savrulurken

evladının beslediği anneyim

nefsine söz geçiremeyen efendi

sevdanın kölesi Züleyha’yım ben

suçumu bağışladım mı

yoksa zindana mı değdi arzularım

cennette cehennemi yaşayan

Asiye’yim ben

içim kor olmuş yanıyorken

hiçbir şey yangını mı söndüremiyorken

Nil bana aktı

yerden göğe taşındı tüm kelebekler

toprağın bütün mucizesi

kucağına dökülen Meryem’im ben

dünya dönüyor mu ne

bu sesler yıldızların mı

konuşsam mı bundan sonra

sussam mı

en sevgilinin sevgilisi

Hatice’yim ben

ırmaklar akar buralarda

köşkler saraylar arasından

bir siyah göz bazen bakar bana

en âlâsından...